Ana içeriğe atla

Celcius 232.8 BÖLÜM 3


BÖLÜM 3:

Emel yorgunluktan kanepeye atmıştı kendisini ve birkaç dakika içerisinde de gözleri kapandı. Öyle ki; tüm gece boyunca sıktığından dolayı şikâyet ettiği ayakkabılarını bile çıkarmayı unutturacak kadar büyük bir yorgunluktu bu. Hakan cep telefonundan Chet Baker - My funny valentine’ı buldu ve işaret parmağıyla hafifçe dokundu. Telefon evdeki ses sistemiyle eşlendi ve şarkı kısık ama içeriyi dolduran bir sesle çalmaya başladı. Şarkının çalmaya başlamasıyla birlikte tebessüm ederek Emel’in yanına geldi. O küçük ve zarif ayaklarını, usulca ayakkabılardan kurtardı. Tüm gece boyunca doğum günü partisinde kendisini bu kadar yormaması gerektiği söylemişti fakat; Emel dinlememişti O’nu. Bu tavsiyesinin göz ardı edileceğini biliyordu, keza dans etmeyi sevmeyen bir kadının varlığını hayal bile edemiyordu. Doğalarına ya da o estetik vücutlarının varoluşuna aykırı bir durumdu bu. Emel’in yanına uzanarak parmaklarını saçlarının arasında gezdirmeye başladı, kokusunu içine çekti. İlk aşkı geldi biranda aklına; saniyelik ayrılıkların bile kendisini çileden çıkardığı, O’nun için ölümü bile göze aldığı günler aklına geldi. Bir erkeğin uğrunda ölebilecek bi’şeyler aradığı zamanları… Şimdi yine âşıktı, belki de, ilk aşkından daha fazla âşıktı. Fakat o eski abartılı duygularından sıyrılmıştı. Olgunluğa adım atmak böyle bi’şey belki de diye geçirdi içinden, yanı başındaki Emel’in otuz dokuzuncu yaş günü hediyesi olan muma üflerken. Sıkıca sardı Emel’i, metrodaki cesur kız aklına geldi. Cesurdu; çünkü tanımadığı kişilerle insanlar konuşmuyordu artık. Her konuşmanın maddi bir bedelinin olduğunu düşününce konuşmak isteseler bile konuşmuyorlardı. Emel’e daha sıkı sarıldı. Bir sabah daha beraber kahvaltı edebilmeyi, eşini ne kadar sevdiğini bir kez daha söyleyebilmeyi umarak uykuya daldı.

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

East Hastings

Şehrin üzerine kara bir bulut çökmüştü. Herkesin, bencilce yetişmesi gereken bir yerler vardı. Ve yüzlerinde de aynı soğuk, silik ifade… Yeni bir günün başlangıcının sevinci ve umutları, geçen günün batımıyla birlikte yok olmuştu sanki. Otobüs durakları umutsuzca bekleyişlerin yeri olurken, otobüsler bu umutsuz bekleyişlerin, umutsuz cevapları olmuştu. Reklâm panolarında anlamsızca sırıtan insan siluetleri insanları daha da mutsuz ediyordu. Megafonlardan yükselen sesler, önceden programlanmış bir günün özetini geçiyordu. İmkânların ortasında bir imkânsızlık yaşanıyordu. Burada güneş yalnızca batıyordu…

Blade Runner - 2049

Blade Runner 2049 orjinal filmin cyberpunk atmosferini post apokaliptik bir setle geliştirerek insanoğlunun yine tanrı, kimlik ve hafıza gibi sorularının peşinden koşturmuş. Denis Villeneuve temalarıyla ten uyumu yakalayan Blade Runner 2049 aynı zamanda monoton bulduğum Villeneuve'ün sinema diline ise dinamizm kazandırmış.

Ghost in the Shell

Son yıllarda sinema salonlarında siber punk hayranlarını heyecanlandıran bir hayalet dolanıyor. Blade Runner ve Ghost in The Shell gibi filmlerin yeniden çekiliyor olması büyük büyük bir heyecan dalgası yaratırken bir taraftanda sevenleri tarafından endişeli bir bekleyiş başlatmıştı. Konu bir bilim kurgu başyapıtı olunca bu endişelerin haklılık payını görmezden gelmek saçma olur. Keza Mamoru Oshii 1995 tarihli orjinal ismiyle Kôkaku Kidôtai ile ortaya bir başyapıt koymasını n yanı sıra peşi sıra sinema tarihini derinden sarsacak; The Matrix, Dark City gibi başyapıtlarında doğuşuna vesile olmuştu. Böylesi neredeyse kusursuz bir üründen yine kusursuz bir şey ortaya çıkarmak oldukça ağır bir yük. Bu ağır yükün altına ise Rupert Sanders girmiş. (Denis Villeneuve'un de Blade Runner için işi çok zor.) Orjinal animenin en önemli özelliği siber dünya, kimlik, ve cyborg'ların varoluşlarını anlamlandırma çabası üzerine oldukça yoğun ve takip edilmesi güç diyaloglardan oluşmas