Ana içeriğe atla

Kayıtlar

Mart, 2011 tarihine ait yayınlar gösteriliyor

Bernardo Bertolucci

En erotik filmleri hep "Bernardo Bertolucci" ceker; fakat dusunuldugu gibi O'nun filmlerinde ki erotizm insan bedeninin ciplakligindan ileri gelmez. O'nun filmlerini bu denli erotik kilan; "varolusun" ciplakligindan kaynaklanir. . .

FIN

Ve ben; saniyede "yirmi dört" defa söylenecek kadar iyi yalanlara inanırım. Ve Sinema; hiç bitmeyecekmiş gibi başlar ama, finalde yazdığı SON'la en büyük yalancıdır...

East Hastings

Şehrin üzerine kara bir bulut çökmüştü. Herkesin, bencilce yetişmesi gereken bir yerler vardı. Ve yüzlerinde de aynı soğuk, silik ifade… Yeni bir günün başlangıcının sevinci ve umutları, geçen günün batımıyla birlikte yok olmuştu sanki. Otobüs durakları umutsuzca bekleyişlerin yeri olurken, otobüsler bu umutsuz bekleyişlerin, umutsuz cevapları olmuştu. Reklâm panolarında anlamsızca sırıtan insan siluetleri insanları daha da mutsuz ediyordu. Megafonlardan yükselen sesler, önceden programlanmış bir günün özetini geçiyordu. İmkânların ortasında bir imkânsızlık yaşanıyordu. Burada güneş yalnızca batıyordu…

Broken Embraces

Usta yonetmen Almodovar'in "Broken Embraces" en iyi filmi degil ama acemiler icin sinema diye verilecek bir seminerde dogrudan gosterilebilecek incelikte yapilmis bir yapim olmus. Yonetmen sinemaya yeni baslayanlar icin mizansen olusturma, kurguyu farkli kilma, karakter gelistirme, kliseleri senaryo icerisine uygun bir sekilde oturtma gibi kritik sorunlara; yaratici ve usta isi bir cevap vererek gayet ogretici bir filme imza atmis. Filmde usta bir sinemaciyi canlandiran Harry Caine karakteri ve ondan bir seyler ogrenmeye calisan Ray X karakterinin olmasi bu okumalarimizin (Harry Caine = Almodovar, Ray X = Sinemaya Yeni Baslayanlar) perdedeki tezahurunu olustururken bir taraftan da Harry Caine - Lena aski ise Yonetmen' in (Almodovar) fetis oyuncusuna (Penelope Cruz) olan takintisinin ikonik bir goruntusunu olusturuyor.

03 03 1981

Copie Conforme

Asli gibidir Ingiliz sanat tarihcisi bir adam ve sanat galerisi sahibi bir kadin'in sanat Toscana sokaklarinda gecirdikleri bir gun uzerine kurulu bir film. Bu haliyle hemen aklimiza Before Sunrise ve Before Sunset'i getiriyor ve bu iki film kadar da eglenceli ve bir o kadar da geveze bir seyirlik vaat ediyor. Elle ve James karakterleri konusmalarini saatlerce dinleyebileceginiz bir oyunculuk sergiliyorlar. Ilk yarisinda sanat tarihcisi James'in kitabi uzerinden sanat uzerine yapilan keyifli dialoglar, ikinci yarisinda bu iki yabancinin evli-ymis gibi davranmalariyla Kopya-Gerceklik sorgulamari kadin-erkek iliskilerine ve evlilige entegre ediliyor. Filmin her iki bolumundeki bu ayrilik ya da aykirilik demeliyim belki de, seyircinin cevabini filmin sonuna kadar bulamayacagi bir soru isareti kafasinda yaratiyor ve "-mis" gibi davranan karakterlere siz de "-mis" gibi davranarak katiliyorsunuz. "Asli gibidir" daha cok kamusal alanda

Black Swan

İmgesel : Dogal olandan kopulmamış olunan evredir. Doğal olarak Nina'nın annesinin adı vardır. Kendisinin olamadığı şeye Nina'yı dönüştürmeye çalışmaktadır. Trajik olan ise bu yolu kendisi denemiştir ve bu yol başarısızdır. Simgesel : Kültürel Düzen'in simge sistemini ifade eder. Thomas'ın adının olaya dahil olmasıyla birlikte, Siyah kuğuya dönüşmenin bastırılan simgesel yerine imgeselin bastırılmasıyla gerçekleşecek olması. (Kültürel olanla uzlaşma... ) Nina'nın geç gelen ergenlik nevrozları ve metamorfozu... Gerçeklik : İmgesel/Simgesel bastırmanın sonucunda Uçurum'un ötesinde kalmış olan eksiklik yeri/ya da noktası... Nina'nın sahnede gerçekleşen metamorfozu ve müthiş performansı, son sahnede kanlı bedeniyle platformdan atlaması ile hazzın ötesine geçmeye çalışması... Haz ilkesinin ötesi acıdır, ölümdür. Müthişti ! ( Nina'nın hazdan ölmesi )

MY ID

Name : "Man on the Moon" ( Milos Forlan 1999) Birth Date : "1984" ( Michael Radford 1984) Age : 8½ (Federico Fellini 1963) Country : "Metropolis" (Fritz Lang 1927) School : "Fight Club" (David Fincher 1999) Job : Charlie's Chcolate Factory (Tim Burton 2005) Relationship : Betty Blue (Jean-Jacques Beineix 1986)