Özcan Alper ilk filmi Sonbahar'la yaptığı ivmeli çıkışı bundan sonraki kariyeri içinde beklentilerimizi çok üst seviyelere çekmemize neden olmuştu. Yönetmenin yeni filmi Gelecek Uzun Sürer'de aslında iyi bir şeymiş gibi gözüken o ivmeli çıkışın gölgesinde kalmaktan kendisini alamıyor. Gelecek Uzun Sürer yönetmenin ilk filmi olsaydı göz ardı edilebilecek şeyler fazlasıyla edilebilirdi fakat; Sonbahar'dan sonra ister istemez çok daha iyi bir film bekliyorduk. Gelecek uzun sürer üniversitede müzik araştırmaları yürüten Sumru'nun ülkenin güney doğusuna doğru bir yolculuğa çıkışını konu ediniyor. Savaşın merkezine giden bir batılı metaforu oldukça "romantik" bir görüntü olarak karşımıza çıkıyor; her ne kadar Sumru'nun da aslında karadeniz'li olması bu durumu biraz seyretlmeye çalışsa da bu jargona teslim oluyor. İkinci olarak filmin tamamına yakını bir "ritm" sorunu yaşıyor. Sumru amaçsızca Diyarbakır sokaklarında dolaşıyor. Ahmet anlamsızca ona eşlik ediyor. Aralarında duygusal bir bağ kurulamıyor, doğal olarakta bu oyuncu performanslarına ve filmin dramatik yapısına fazlasıyla zarar veriyor. Ve filmin yer yer edindiği didaktik dil; bir şeyler yazdığımızda ya da yazmayı boşverin en yakın arkadaşınızın dertlerini dinlediğinizde bile en zor şeylerden bir tanesi didaktik olmamayı başarabilmektir. Filmin yer yer edindiği bu didaktik dil gelişememiş karakterlerinin dillerinde mesajları ne kadar güzelde olsa itici bir şekilde çalınıyor izleyicisinin kulağına. Son olarak ise filmin fazlasıyla Sonbahar'ın gölgesinde kalmış olması; şahsen ben filmi izlerken Sonbahar'ı unutup tamamen bu filme odaklanarak izlmeye çalıştım. Fakat Özcan Alper Sonbahar'da kullandığı çoğu kadrajı filmine monte ederek risk almadan ilerleyebileceği bir yol açmaya çalışmış. Sonbahar'ı biz unutsak bile sanırım Özcan Alper unutamamış, Sonbahar kadar iyi bir film çıkarabilme heyecanına bir nebze yenilmiş. Kısacası Bir İstanbullu'nun güney doğuya gidip oraları görmek ve empati kurması gibi bir romantizme teslim olmuş Türkiye insanının genel olarak kürt sorunununa bakış açısına bir farklılık getirmek yerine belgesel görüntüleri ve ağıtlarla Sumru üzerinden izleyicisini Empati kurmaya çağırıyor. Fakat bu sorunun artık empatiden ziyade daha realist çözümlerle sonuca gidebileceği gerekliliğini vurgulayamıyor.
Yorumlar