. . .

Eski günlerimi hatırlıyorum. Sobanın kenarına sıvışmış, ısınmaya çalışan, kafasındaki varoluşsal sorunlarına cevap bulmaya çalışan kendimi.Toplasan altı üstü ömrümden altı-yedi yıl yemişim. Babam bir tafaftan sobanın başında kestane pişirmiş bana doğru uzatırken, bir taraftanda hayat dersleri vermeye çalışıyordu. Sıcacık kestaneyi uzatırken benim sıcaktan yanacağından korktuğumdan dolayı elimi uzatma tereddütümü gülümseyerek seyreder; "Seçimlerin bittiği yerde kader başlar" derdi ve eklerdi. "Her zaman bir seçim yapmak zorunda olduğunu unutma ! Hayatını başkalarının kararlarına ve kadere teslim etme, kader seni yolun olmasın, verdiğin kararların kaderin olsun."

Babamın bu öğüdünü hayatımın belli bir döneminde, belli bir süre uyguladım. Yaptığım seçimlerimin bazen belli bir ranta hizmet ettiğini, bazen sadece çıkarıma yaradığını, ya da benim seçme hakkımdan faydalanarak özgürlüğü kendi kisvesi altına almaya çalışanlara yaradığını gördüm.Genellikle seçilmiş şeyler üzerinden seçim yapmak yeterince saçma geliyor bana. Yapılan seçimler illaki bir tarafa meyil etmek üzerine kuruluyor. O yüzden "fark etmez" tüm seçilmiş seçimlere karşı bir başkaldırı oluyor benim için. Fark etmez yeni birşeyler üretmek, üstümüzdeki uyuşukluğu atmak, başkaldırmak için, toprağa yeni tohumlar ekmek için bir selzeniş oluyor. Olanı yıkmak, yeni şeyler üstüne düşünmek, yeni şeyleri başlatmak, seçimlerimizi gerçekten yaşamak için bir başkaldırı oluyor.

"Fark etmez" anarşizm oluyor...