Tehlikeli Sular, Sığ Karakterler: "Dangerous Animals" Potansiyelini Klişeler Denizinde Nasıl Boğuyor?
Bazen bir filmin fikri o kadar ilgi çekicidir ki, izlemeden heyecanlanırsınız. 2025 yapımı Dangerous Animals da tam olarak böyle bir film. Avustralya'nın büyüleyici ama bir o kadar da tehlikeli sularında bir sörfçü, ona musallat olan köpekbalığı takıntılı bir katil ve hayatta kalma mücadelesi... Kağıt üzerinde, nefes kesen bir gerilim için her şey mevcut. Film, açılış sekansıyla sizi bu vaade inandırıp koltuğunuza çekiyor. Ancak ne yazık ki, potansiyeli yüksek bu yolculuk, bir süre sonra fazlasıyla tanıdık, bolca mantık hatasıyla dolu bir klişe bataklığında son buluyor.
Düşük Bütçeyle Çıkarılmış "Temiz" Bir İş Ama...
Öncelikle hakkını verelim. Dangerous Animals, bütçesi düşünüldüğünde teknik anlamda hiç de fena bir iş değil. Yönetmen, elindeki kısıtlı imkanlarla görsel olarak temiz, akıcı ve sonuna kadar kendini izleten bir film ortaya koymuş. Su altı çekimleri, gerilim anlarının kurgusu ve genel atmosfer, filmin "kötü" olarak etiketlenmesini engelliyor. Ancak filmi vasatlığa çeken şey, teknik yetersizlikler değil, senaryonun tembelliği.
Coğrafyasının Ruhunu Iskalayan Bir Film: "Wolf Creek" Olamamak
Filmin en büyük hayal kırıklıklarından biri, geçtiği coğrafyayı bir karakter olarak kullanmayı başaramaması. Avustralya denince, özellikle gerilim sinemasında akla hemen Wolf Creek gibi kült bir yapım gelir. Wolf Creek'i bu kadar rahatsız edici yapan şey, Avustralya "outback"inin o tekinsiz, sonsuz ve medeniyetten kopuk boşluğunu filmin ana kötülerinden birine dönüştürmesidir.
Dangerous Animals ise bu fırsatı tamamen ıskalıyor. O güzelim Avustralya sahilleri, hikayeye ruh katan tekinsiz bir mekan olmaktan çıkıp, sadece bir kartpostal görevi görüyor. Bu hikaye Meksika'da, Florida'da ya da herhangi bir sıcak sahil şeridinde geçseydi, filmden hiçbir şey eksilmezdi. Bu da filmin derinliğini ve özgünlüğünü daha en başından elinden alıyor.
Kötü Karakter Sorunsalı: Ahlaki Derinlik mi, İlkel Vahşet mi?
Bir gerilim filminin en önemli direği, kötü karakteridir. Maalesef filmin katili, psikolojik derinlikten yoksun, motivasyonları havada kalan karikatürize bir figürden öteye gidemiyor. Onun eylemleri, adeta bir bilgisayar oyununda görev tamamlayan ergen bir çocuğun hareketleri kadar sığ ve anlamsız. Bu durum, katilden korkmamızı veya onu anlamaya çalışmamızı engelliyor.
Halbuki önünde iki harika yol vardı:
- Dexter Morgan Yolu: Katil, kendine göre sapkın ama tutarlı bir ahlaki koda sahip olabilirdi. Belki de okyanusa "saygısızlık" ettiğini düşündüğü kişileri hedef alan biri olsaydı, film anında felsefi bir alt metin kazanırdı.
- Wolf Creek Yolu: Ahlaki bir derinlik olmayacaksa bile, en azından coğrafyanın ilkel vahşetini yansıtabilirdi. Medeniyetten kopmuş, denizi kendi krallığı olarak gören, o toprakların bir parçası olan bir kötülük, çok daha rahatsız edici olabilirdi.
Ve Elbette, Bağ Kuramadığımız Kahramanlar
Katil bu kadar zayıfken, insan "bari kahramanlar için heyecanlanayım" demek istiyor. Ancak film bu kapıyı da kapatıyor. Ana karakterlerimiz Zephyr ve Moses, o kadar sığ ve şablon karakterler ki onlarla bir bağ kurmak imkansızlaşıyor. Zephyr'in draması, karakterine derinlik katmak yerine, "travmatik bir geçmiş" etiketini yapıştırıp geçme kolaycılığına kurban gitmiş. Hal böyle olunca, bir izleyici olarak onların kaderi pek de umurumuzda olmuyor. Belki de bu yüzden filmin en tutarlı ve inandırıcı oyuncularının köpekbalıkları olduğunu söylemek yanlış olmaz. En azından onların motivasyonu net: Avlanmak.
Sonuç: Iska Geçilmiş Bir Fırsat
Dangerous Animals, izlenip hemen unutulacak, kötü olduğu için değil, daha iyi olabilecekken olamadığı için hayal kırıklığı yaratan filmlerden. Teknik olarak temiz, kendini izleten ama ruhsuz bir senaryonun kurbanı olmuş bir yapım. Güzel bir fikrin, tembel bir senaryo ve klişelerle nasıl harcanabileceğinin dersini veriyor. Eğer türün meraklısıysanız ve beklentinizi düşük tutarsanız bir şans verebilirsiniz ama sonunda aklınızda kalacak tek şey, ıskalanmış büyük bir potansiyel olacak.
Yorumlar