Asıl Virüs Erkek Egemenliktir
Danny Boyle ve Alex Garland imzalı 28 Years Later çarpıcı bir tespit yapıyor: Dünyayı kasıp kavuran salgının ardındaki gerçek virüs, erkek şiddetinin ve maskülen tahakküm düzeninin ta kendisi. Film, felaketin kökenini rastlantısal bir doğa kazasında değil; kontrol, güç ve militarizm üzerine inşa edilmiş bir dünyada arıyor. Serinin ilk filminde öfke virüsünün bir biyolojik silah laboratuvarından yayılması, felaketin bizzat erkek egemen güç mantığının ürünü olduğunu açıkça ortaya koyuyordu.
Krizin Çözümünde Çıkmaz
Bu tespit, filmin çözüm yollarını da belirliyor. Maskülen dünyanın yarattığı krizi, yine aynı yöntemlerle — silahlanma, kontrol, güç gösterisi — çözmeye çalışan karakterler başarısızlığa mahkûm oluyor. Boyle ve Garland ortaklığı, bu noktada geleneksel aksiyon-kurtuluş formülünü ters yüz ediyor. Erkek kahramanlık anlatısının yerini, empati ve dayanışmanın aldığı bambaşka bir model alıyor.
Isla ve Spike’ın Hikâyesi
Bu alternatif çözüm, Isla ve oğlu Spike’ın hikâyesinde hayat buluyor. Zorbalığın yerini anlayış ve bağlılık alıyor; tahakkümün yerine şefkatle yönlendirme, bastırmanın yerine duygusal yüzleşme geçiyor. Spike’ın, babası gibi olmak istememesi bu dönüşümün hem kişisel hem de politik bir yansıması. Erkek egemen şiddet kültürünün kuşaklar boyunca nasıl aktarıldığına dair güçlü bir reddediş niteliği taşıyor. Aynı zamanda Boyle ve Garland’ın geleceğe dair umudunu kadın öznelliği ve feminist dayanışma üzerinden kurduğunu gösteriyor.
Politik Alegoriler
Film yalnızca bir zombi salgınını anlatmakla kalmıyor; aynı zamanda Brexit sonrası İngiltere’nin içine kapanışının da alegorisi. Dışarıyla bağları kesilmiş, tehditlerle çevrili bir ada imgesi, hem fiziksel hem de politik bir izolasyonun metaforuna dönüşüyor. Virüsün kaynağı kadar, kurtuluşun da adanın sınırları içinde aranması; ulusal yalnızlık ve kendi içine hapsolma fikrini güçlendiriyor. Bu bağlamda Isla ve Spike’ın hikâyesi, duvarların ötesinde kurulabilecek başka bir toplumsal bağın mümkün olduğunu hatırlatıyor.
Sonuç
28 Years Later, zombilerle dolu bir dünyada asıl hastalığın erkek şiddeti olduğunu savunuyor. Boyle'un yönetimi ve Garland’ın kalemi, korkunun ve kaosun ortasında bile empatinin ve dayanışmanın gücünü merkezine alıyor. Film, feminist bir perspektifle üretilecek alternatiflerin yalnızca hayatta kalmanın değil, geleceği yeniden kurmanın da anahtarı olduğunu hatırlatıyor. Ve finalde şu soruyu bırakıyor: Gerçek virüsle yüzleşmeye cesaretimiz var mı?
Yorumlar