Ana içeriğe atla

Lawless

2005 yılının en güzel sürprizlerinden bir tanesi Nick Cave'in senaryo yazarlığını yaptığı ve arkadaşı John Hillcoat'un yönetmenliği yaptığı The Proposition idi. Aradan geçen yedi sene sonrasında ikili bu sefer Amerika'da içki yasağı yıllarında geçen bir gangster filmine imza atıyor. 

Moonshine adlı bir köyde ev yapımı içki satarak para kazanan Bondurant kardeşlerin gerçek olaylardan uyarlanmış hikayesini izliyoruz. Devlet görevlilerinin bu kazançlı işten kendi paylarına düşeni istemeleriyle birlikte ise olaylar çığrından çıkmaya başlıyor. 

Tipik bir gangster hikayesi diyebileceğimiz filmde hikayeden çok Nick Cave ve John Hillcoat'ın neler yapacağı merak uyandırıyordu. The Proposition birliktelikleriyle ikili basit bir western hikayesini bizlere oldukça karanlık bir şekilde sunmuşlardı. Suç ve adalet üzerine çok yönlü bir söylemi vardı ve filmin başından itibaren o karanlık atmosferi Nick Cave'in yaptığı müziklerle birlikte izleyicinin üstüne karabasan gibi çöküyordu.

Lawless The Proposition kadar iyi bir film değil hatta filmin The Proposition ile benzerlik kurulabilecek tek ortak noktası iki filmin de üç kardeşin öyküsünü anlatması. Lawless türe dair tüm klişeleri kullanırken (sorumsuz küçük kardeş, sevilen bir üyenin ölümü vs...) oldukça tahmin edilebilir bir konsepti takip ediyor. Filmde tek göze batan nüans ise yine The Proposition'da oldukça iyi bir performans sergileyen Guy Pearce'in Lawless'da bu performansını tekrarlaması hem de bu sefer kötü adam kontenjanından.

Nick Cave'in isminin bile bir projede geçiyor olması biz hayranlarını heyecanlandırmaya yeterde artar bile. Daha önce yaptığı müziğin kalitesine yaklaşır bir film ortaya koymuşken (The Proposition) bu heyecanımız her yeni yaptığı işle tekrarlanır. Lawless izlemeden önce heyecan dalgası yaratan fakat izlendiğinde beklentilerinizin altında kalabilecek, yinede türü sevenlerin eğlenebileceği bir film olmuş.

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Chocolat

Erkan: Yemek filmlerini, seçtiğimiz film için uygun bulduğumuz konseptteki bir mekânda konuşmaya devam ediyoruz. Sıradaki filmimiz Lasse Hallström imzalı 2000 yapımı Chocolat… Chocolat filmi için Samet ile konuştuk. Kendinden biraz bahsedebilir misin? Samet: Bir senesi mutfak, iki buçuk yılı satış olmak üzere lüks bir çikolata kafe zincirinde toplam üç buçuk yıl kadar çalıştım. Geçtiğimiz mayıs ayında çikolata üzerine uzmanlaşmak için istifa ettim. Önümüzdeki dönemde çikolata eğitimleri alacağım. Şimdilerde sipariş üzerine çikolata yapıyorum ve çevremdeki küçük ölçekli kafelerin çikolata menülerine yiyecek - içecek konusunda danışmanlık veriyorum. Erkan:  Filme geçmeden önce biraz mekândan bahsetmekte fayda var sanırım. Maia Chocolates 2015 yılında kurulmuş, el yapımı çikolatalar üreten, Çengelköy ve Koşuyolu olmak üzere iki şubesi bulunan bir yer.  Filmdeki çikolatacıyla aynı ismi taşıyor. Çikolata konusunda bol çeşit sunuyorlar ve tasarım, sunum konusunda oldukça z...

Argo - Operasyon:Argo

                                                    Sonda söyleyeceğimi başta söyleyeyim. Ben Affleck'in yönetmenliği oyunculuğundan daha iyi. Filmin ritmine başından sonuna kadar hâkim, ayrıca gerilim yaratma konusunda oldukça başarılı. Şah'ın devrildiği İran devriminin en hararetli günlerinde göstericiler Tahran'da ki Amerikan büyükelçiliğine girip 52 Amerikalıyı rehin alırlar. Kaçmayı başaran altı kişi Kanada elçiliğine sığınır. CIA ajanı Tony Mendez ise 6 kişiyi kurtarmak için film ekibi kumpası hazırlayarak İran'a giriş yapar. Film, her ne kadar ara sıra Amerika'ya da dokundursa da beklenildiği üzere Amerikan milliyetçiliği yapmaktan ve oryantalist bakış açısı sergilemekten kendisini alıkoyamıyor. Filmi izlemeye başlamadan önce bu beklediğim bir faktördü. Bu yüzden filmin bu kısımlarını görmezden gelip geçen yılın yabancı dilde Oscar ödülü kazan...

Sus-mak

Mimikler tükenmiş... Kelimeler, harflere ihtiyaç duyan kelimeler ... "ünlüler" düşürmüş yüzlerini, ünsüzlere ses vermek istemez artık, "ünsüzler" kimlik bunalımında... Eller dikmiş önce göz kapaklarından gözleri; sonra birbirine bağlamış gögüste kendini sımsıkı, bir daha açılmamak üzere... Herkes bana aynı şeyi soruyor bu sıralar, ağız birliği etmişçesine... - Neden konuşmuyorsun? Ben ise; su bile içmiyorum artık, kapatıyorum ağzımı. Kurumaktan dolayı yapışıyor, mühürlüyorum dudakları. Birbirinin üzerine uzanmış iki sevgili gibi... Ve içime doğru haykırıyorum... - Susmamak için...