İşlediği suçun cezasını çektikten sonra topluma yeniden dönme sürecinde, olayın iç yüzü görülmeden; patolojik olarak fişlenen Juliette'in( Bunda Juliet'in sessizliğinin de etkisi vardır belki bilinmez.) hayata tutunma çabaları üzerine etkileyici bir başyapıt...Bazen birey, toplumsalın üzerindedir. diyesi geliyor insanın sadece.....
Şehrin üzerine kara bir bulut çökmüştü. Herkesin, bencilce yetişmesi gereken bir yerler vardı. Ve yüzlerinde de aynı soğuk, silik ifade… Yeni bir günün başlangıcının sevinci ve umutları, geçen günün batımıyla birlikte yok olmuştu sanki. Otobüs durakları umutsuzca bekleyişlerin yeri olurken, otobüsler bu umutsuz bekleyişlerin, umutsuz cevapları olmuştu. Reklâm panolarında anlamsızca sırıtan insan siluetleri insanları daha da mutsuz ediyordu. Megafonlardan yükselen sesler, önceden programlanmış bir günün özetini geçiyordu. İmkânların ortasında bir imkânsızlık yaşanıyordu. Burada güneş yalnızca batıyordu…
Yorumlar